Hoewel CD14 in de meeste cellen tot expressie wordt gebracht, is het expressieniveau ervan beperkt in vergelijking met dat in MHC Ⅰ. De weefselspecifieke genexpressie wordt bepaald door de chromatinestructuur en de DNA-methyleringsstatus. De beperkte expressie van CD14 wordt ook bepaald door de specifieke combinatie van weefselspecifieke nucleaire transcriptiefactoren of gemeenschappelijke nucleaire transcriptiefactoren. Bijvoorbeeld PU. 1 wordt alleen gevonden in monocyten en B-cellen; NF-M (nucleaire factor-M), alleen gevonden in monocyten, is een lid van de CAAT/enhancer binding protein (C/EBP) familie; daarnaast nemen transcriptiefactoren zoals Sp.1 (stimulerend eiwit 1) ook deel aan de regulatie van genexpressie.

Tijdens het proces van differentiatie van monocyten in macrofagen nam de expressie van CD14 aanzienlijk toe. Om de regulatie van het CD14-gen te bestuderen, hebben Zhang et al. verteerde menselijk chromosoom 5 met Eco R Ⅰ en verkreeg het menselijke CD14-gen na specifieke klonering van enkele genfragmenten. De volledige lengte van het menselijke CD14-gen bevat een coderende sequentie van 5,5 kb en een stroomopwaartse regulerende sequentie van 4,2 kb aan het 5'-uiteinde. Op dit moment is het duidelijk dat een belangrijke startplaats voor transcriptie en een secundaire startplaats voor transcriptie zich bevinden op 101 bp en 130 bp stroomopwaarts van de ATG-startplaats van het eiwit.

Vergeleken met de niet-mononucleaire cellijnen HeLa en REX, bevat de menselijke CD14-positieve mononucleaire cellijn Mono Mac 6 een DNA-fragment van 128 bp van de stroomopwaartse sequentie, dat een sterk effect en monocyt-specifieke promotoractiviteit heeft. Er zijn vier regio's in dit fragment die kunnen interageren met nucleaire eiwitten die zijn geïsoleerd uit monocyten. De trans-werkende factoren die binden aan het GGGCGG-frame heten allemaal Sp (stimulerend eiwit). Het gekloonde Sp.1 is samengesteld uit 696 aminozuren en heeft drie zinkvingerstructuren aan het N-uiteinde, de bindingsplaats van DNA. Sp.1 kan worden gecombineerd in drie verschillende regio's van de CD14-promoter. Sp.1 is een zinkvinger-DNA-bindende transcriptiefactor, die in elke zoogdiercel kan worden gedetecteerd, maar de expressie varieert in verschillende weefsels.

Sp.1 komt sterk tot expressie in hematopoietisch weefsel, wat aangeeft dat het een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van hematopoietische cellen. Er is bevestigd dat Sp.1 een belangrijke factor is bij het reguleren van erytroïde cellen, lymfoïde cellen en myeloïde-specifieke genen. Sp.1 is niet alleen een sleutelfactor voor de weefselspecifieke expressie van het CD14-molecuul in monocyten, maar omvat ook de differentiatie-inductie van CD14-expressie, dat wil zeggen het bevorderen van de differentiatie van myeloïde mononucleaire stamcellijnen. De door vitamine D3 geïnduceerde regulatie vindt voornamelijk plaats via de Sp.1-site om de expressie van sCD14 te verhogen. Zodra de belangrijkste bindingsplaats (- 110 bp) van Sp.1 is gemuteerd, kan deze de activiteit van de weefselspecifieke promoters verminderen. Deze resultaten en transactiveringsexperimenten bevestigen dat Sp.1 een belangrijke regulerende rol speelt bij de expressie van weefselspecifieke CD14-moleculen in monocyten.

Een andere belangrijke transcriptiefactor is het CCAAT/enhancer-bindingseiwit, dat ook een belangrijke rol speelt bij het reguleren van de activiteit van de CD14-promotors. CD14-mRNA kan ook tot expressie worden gebracht in lever-, long- en nierparenchymcellen gestimuleerd door endotoxine, wat aangeeft dat CD14 ook kan worden gesynthetiseerd en uitgescheiden in extramedullaire cellen. In de lever kan het regulatiemechanisme van CD14-expressie echter verschillen van dat van monocyten, en de lever is de belangrijkste bron van sCD14.