Intra-abdominale infectie is een veelvoorkomend probleem in de klinische praktijk. Ernstige gevallen kunnen worden gecompliceerd door sepsis, gedissemineerde intravasculaire coagulatie en zelfs meervoudig orgaanfalen.

De laatste jaren wordt algemeen aangenomen dat de vorming van endotoxemie de eerste schakel is van deze pathologische veranderingen en dat het biologische effect van endotoxine wordt bereikt door de tumornecrosefactor. Sommige geleerden zijn van mening dat de opname van endotoxine in het vroege stadium van peritonitis voornamelijk via de poortader kan plaatsvinden en vervolgens via het borstkanaal en de lymfe een belangrijke manier is. Bovendien kan er ook absorptie door het peritoneum, slijmvlies en middenrif bestaan. Qin Mingfang et al. toonde aan dat bij de 58 onderzochte patiënten met abdominale infectie het gehalte aan 100% endotoxine toenam, 1~7 keer hoger dan het normale niveau. De resultaten bevestigden dat er een significant verschil was in serumtumornecrosefactor tussen de doden en de levende gevallen. Het wordt dus bevestigd dat het niveau van cytokine tumornecrosefactor inderdaad een belangrijke factor is die de prognose van patiënten bepaalt. Het dierexperiment van Wang Yukun et al. toonde ook aan dat de serumtumornecrosefactor significant toenam 48 uur nadat peritonitis was geïnduceerd, en er was een extreem significante positieve correlatie met het niveau van serumglutathionaminotransferase (CPT). Er werd ook bevestigd dat de niveaus van xanthine-oxidase (XOD) en malondialdehyde (MDA) in het modelweefsel en leverweefsel significant waren verhoogd, terwijl de niveaus van gereduceerd glutathion (GSH) significant waren verlaagd. Dit toont aan dat de vorming van overmatige vrije zuurstofradicalen en de vermindering van het wegvangend vermogen gepaard gaat met de dubbele veranderingen van endotoxine bij peritonitis veroorzaakt door Escherichia coli.

Samenvattend, wanneer bacteriële peritonitis in het lichaam optreedt, kunnen, indien geschikte behandelingsmaatregelen zo snel mogelijk kunnen worden gekozen, antibiotica met een relatief zwak vermogen om endotoxine te induceren worden gebruikt om het optreden van endotoxemie te voorkomen, de productie van tumornecrosefactor te verminderen en lipideperoxide en hun klaring versterken, kan het een effectieve rol spelen bij het voorkomen van de verslechtering van de ziekte en het bevorderen van het herstel van de ziekte.

De Limulus-test kan nauwkeurig en snel het gehalte aan endotoxine bij bloedingen bepalen, wat een eenvoudige methode biedt voor het begeleiden van de behandeling en het schatten van de prognose. Clinici zouden er veel belang aan moeten hechten.